हडबडिएको मन अनि लडबडिएको पैर त्यो उबडखाबड बाटोमा बिना औचित्यको सैर चुँडिएछ चप्पलको फिता भुईँमा नाङ्गो पैताला हेर्दै जिस्काउँछ झ्यापाकझुपुक गर्दै त्यो पोलमा झुण्डिएको सडक बत्ती यसो आँखा तरेँ त्यसलाई अनि सोचेँ, यो रिस के पोख्नु र त्यो निर्जीव नकच्चरोलाई आर्तहरुमाथि गलल्ल हाँस्ने यस्तै त छ मान्छेले बना’को चलन ।
मेरो मुटको धड्कन बादलसँगै पठाइदिएको छु तिमीकहाँ जब वर्षा बनि बर्सिने छ बादल तिमी सुन्नेछौ मेरो धड्कन मेरो मुटुको ढुकढुकी जब स्पर्श गर्नेछौ तिमी बर्सिरहेको पानी महसुस गर्ने छु म तिमीले राखेर मेरो छातीमा तिम्रो शिर, अनि सुन्दै मेरो मुटुको चाल भन्नेछौ तिमी- “निर” “तिम्रो मुटुको धड्कनमा म मेरो नाम सुन्दै छु ।”
केही दिन अगाडी मेरो एकजना विद्वानसँग कुराकानी भएको थियो । मैले सोधेँ, “भगवान् हुन्छन् कि हुँदैनन् ?” उनले सीधा उत्तर दिए, “हुन्छन् नि, किन नहुनु !” “आखिर किन देखिँदैनन् त भगवान् ?” “अस्तित्वमा भएका सबै कुरा देखिन्छन् भन्ने त हुँदैन नि ।” “मतलब ?” उनले हाँस्तै मलाई बुझाउने प्रयत्न गरे, “जसरी हावाको अस्तित्व छ तर हामी यसलाई देख्न सक्दैनौँ । त्यसरी भगवान् पनि छन्, हाम्रै वरिपरि वा हामी भित्र नै पनि हुनसक्छन् । बस् भगवानलाई महसुस गर्न सक्नुपर्छ जुन काम चैँ हावालाई महसुस गर्न जति सहज भने छैन । यसका लागि अथक प्रयास र साधना गर्नुपर्छ, आफूमा आत्मविश्वास राख्नुपर्छ ।”
Comments
Post a Comment