हडबडिएको मन अनि लडबडिएको पैर त्यो उबडखाबड बाटोमा बिना औचित्यको सैर चुँडिएछ चप्पलको फिता भुईँमा नाङ्गो पैताला हेर्दै जिस्काउँछ झ्यापाकझुपुक गर्दै त्यो पोलमा झुण्डिएको सडक बत्ती यसो आँखा तरेँ त्यसलाई अनि सोचेँ, यो रिस के पोख्नु र त्यो निर्जीव नकच्चरोलाई आर्तहरुमाथि गलल्ल हाँस्ने यस्तै त छ मान्छेले बना’को चलन ।
लोलाउँदै गरेका आँखा मेरा अनि बारबारको हाइले निद्रादेवीले बोलाएको संकेत गर्दै थिए। किताबका अक्षरमा अडिन नसकेर अब मेरो मनले पनि मलाई ओछ्यानतिर धकेल्न थाल्यो। त्यसपछी त थाहा नपाई एक निमेषमै बत्ती निभाइ म ओछ्यानको अँगालोमा बाँधिन पुगेँ शिरमा सिरान र जिउमा ब्ल्याङ्केटका साथमा। अनि म सायद सपनाको संसारको द्वारमा पुग्न आट्दै थिएँ, त्यही बेला मेरो छेउमा भएको मोबाइल भाइब्रेट भएको मेरो हातले थाहा पाएछ क्यारे! चुम्बकले फलामलाई तानेझैँ मेरो हातलाई मोबाइलले तान्न त तानेन तर मेरो दाहिने हात मोबाइलको खोजीमा जुट्यो छामछुम पार्दै। एकछिनमा फेला पर्यो मोबाईल अनि हातले पनि सफलताको खुशीयाली मनायो। अहिले सम्म नखुलेका आँखाका अगाडि जब मोबाईल पुग्यो तब अलिअलि गर्दै आँखा खुल्न लागे र त्यो डिजिटल स्क्रिनबाट आइरहेको प्रकाश मेरा आँखाभित्र पसे। आँखाले देख्न अघि नै दिमागले 'वन् न्यु मेसेज' लेखेको देख्यो। त्यो मेसेज उनकै थियो- रानीको। 'सुत्यौ?' भनेर पठाएकी रहेछिन् । अघि खुल्नै नमानी राखेका मेरा आँखा अहिले चारगुना ठुला भएका थिए। 'सुत्न आट्दै थिएँ' मैले रिप्लाई गरे 'तिमी सुतेछैनौ अहिले सम्म?...
केही दिन अगाडी मेरो एकजना विद्वानसँग कुराकानी भएको थियो । मैले सोधेँ, “भगवान् हुन्छन् कि हुँदैनन् ?” उनले सीधा उत्तर दिए, “हुन्छन् नि, किन नहुनु !” “आखिर किन देखिँदैनन् त भगवान् ?” “अस्तित्वमा भएका सबै कुरा देखिन्छन् भन्ने त हुँदैन नि ।” “मतलब ?” उनले हाँस्तै मलाई बुझाउने प्रयत्न गरे, “जसरी हावाको अस्तित्व छ तर हामी यसलाई देख्न सक्दैनौँ । त्यसरी भगवान् पनि छन्, हाम्रै वरिपरि वा हामी भित्र नै पनि हुनसक्छन् । बस् भगवानलाई महसुस गर्न सक्नुपर्छ जुन काम चैँ हावालाई महसुस गर्न जति सहज भने छैन । यसका लागि अथक प्रयास र साधना गर्नुपर्छ, आफूमा आत्मविश्वास राख्नुपर्छ ।”
Comments
Post a Comment