तीतो सत्य
बिनसित्ती रमाउनुको छ र के नै फाइदा
कपोल कल्पित संसारमा सबैथोक छ काइदा
गलतमा हौस्याउने थुप्रै हुन्छन् हातहरु
तर भेटिदैनन् कोहि पनि आफूलाई चाहिँदा
शंकाको बिरुवा पो पलाउछ अहिले मनमा
सहयोगका निम्ति हेर कसैको साथ पाइदा
अनिँदो रात
रात सारै छिप्पिसकेको थियो, त्यस्तै दुई जति बजेको हुँदो हो । आज त चाँडै सुत्छु भनेर बत्ती निभाइवरी ओछ्यानमा पल्टेको पनि थुप्रै बेर भइसकेको थियो । धेरै बेर प्रयत्न गर्दा पनि निद्रा लागेको थिएन । सुत्नका लागि जब मानिसले प्रयत्न गर्नु पर्ने हुन्छ तब बुझ्नुपर्छ – कि त तन स्वस्थ छैन, कि त मन । कोठाको एउटा भित्तामा स्वीचबोर्डको रातो बत्ती बलिराखेको थियो । पर्दाको काँपबाट बाहिरको मधुरो प्रकाश कोठाभित्र पस्न आफ्नो भएजतिको जोड लगाइरहेको भएपनि खासै सफल भएको थिएन । सायद त्यो प्रकाशलाई पनि निद्रा लागेको होला, त्यही भएर त मेरो कोठाको अन्धकारमा आएर निदाउने प्रयत्नमा जुटेको हुँदो हो । तर उसलाई के थाहा, त्यो कोठाभित्र अर्को मानवरुपी प्राणी निदाउन नसकेर छट्पट्याइ रहेको छ । सोचेँ, ऊ त चाहेर पनि निदाउन पाइरहेको छैन, म भने चाहेर पनि निदाउन सकिरहेको छैन । अब त कोठामा बस्दा पनि ऐँठन जस्तो महसुस हुन थाल्यो । त्यही बाहिरबाट आइरहेको मधुरो प्रकाशको सहायताले ढोकासम्म पुगेँ । हुन त आफ्नै कोठामा आँखा चिम्लेरै पनि म मज्जाले हिँड्न सक्थेँ । सुस्तरी ढोकाको छिड्कनी खोलेँ । अनि आफ्नो पाइलालाई सतर्क हुन निर्देश दिए...
Comments
Post a Comment