चलन

 हडबडिएको मन

अनि लडबडिएको पैर

त्यो उबडखाबड बाटोमा

बिना औचित्यको सैर

चुँडिएछ चप्पलको फिता

भुईँमा नाङ्गो पैताला

हेर्दै जिस्काउँछ झ्यापाकझुपुक गर्दै

त्यो पोलमा झुण्डिएको सडक बत्ती

यसो आँखा तरेँ त्यसलाई

अनि सोचेँ, यो रिस

के पोख्नु र त्यो निर्जीव नकच्चरोलाई

आर्तहरुमाथि गलल्ल हाँस्ने

यस्तै त छ मान्छेले बना’को चलन ।