अनिँदो रात
रात सारै छिप्पिसकेको थियो, त्यस्तै दुई जति बजेको हुँदो हो । आज त चाँडै सुत्छु भनेर बत्ती निभाइवरी ओछ्यानमा पल्टेको पनि थुप्रै बेर भइसकेको थियो । धेरै बेर प्रयत्न गर्दा पनि निद्रा लागेको थिएन । सुत्नका लागि जब मानिसले प्रयत्न गर्नु पर्ने हुन्छ तब बुझ्नुपर्छ – कि त तन स्वस्थ छैन, कि त मन । कोठाको एउटा भित्तामा स्वीचबोर्डको रातो बत्ती बलिराखेको थियो । पर्दाको काँपबाट बाहिरको मधुरो प्रकाश कोठाभित्र पस्न आफ्नो भएजतिको जोड लगाइरहेको भएपनि खासै सफल भएको थिएन । सायद त्यो प्रकाशलाई पनि निद्रा लागेको होला, त्यही भएर त मेरो कोठाको अन्धकारमा आएर निदाउने प्रयत्नमा जुटेको हुँदो हो । तर उसलाई के थाहा, त्यो कोठाभित्र अर्को मानवरुपी प्राणी निदाउन नसकेर छट्पट्याइ रहेको छ । सोचेँ, ऊ त चाहेर पनि निदाउन पाइरहेको छैन, म भने चाहेर पनि निदाउन सकिरहेको छैन । अब त कोठामा बस्दा पनि ऐँठन जस्तो महसुस हुन थाल्यो । त्यही बाहिरबाट आइरहेको मधुरो प्रकाशको सहायताले ढोकासम्म पुगेँ । हुन त आफ्नै कोठामा आँखा चिम्लेरै पनि म मज्जाले हिँड्न सक्थेँ । सुस्तरी ढोकाको छिड्कनी खोलेँ । अनि आफ्नो पाइलालाई सतर्क हुन निर्देश दिए...
